Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Green Parties in Europe !

Green Parties in Europe

Sunflower


European Federations


Parliamentary Groups or Delegations

EarthFor more information on Green parties worldwide, please click here.


Αναρτήθηκε από στις

1 σχόλιο:

Aristophanes of Aegina είπε...

Πόσο πράσινοι είμαστε;

How many roads must walk down?
Before you call him a… «Green».

Στη στοιβάδα του πράσινου χρώματος, στην βεντάλια του, έχουν καταγραφεί 94 αποχρώσεις του.
Στην παλέτα του πράσινου, όλα μοιάζουν πράσινα, αλλά κάπως… διαφέρουν.
Από το ελαφρύ πράσινο-τιρκουάζ, μέχρι το βαθύ κυπαρισσί.
Σήμερα υπάρχουν παγκοσμίως 106 πράσινα κόμματα.
638 πράσινες ΜΚΟ, στον ευρωπαϊκό χώρο.
145 κατοχυρωμένες πράσινες οργανώσεις σ’ όλο τον κόσμο.
14 οργανισμούς για το περιβάλλον, εποπτεύει ο ΟΗΕ.
Στην Ευρ. Ένωση, το 74% του πληθυσμού έχει λίγο-πολύ οικολογικές ανησυχίες.
Από τη λεγόμενη συμμαχία της «ελιάς» στην Ιταλία και τη «σημαία της Κένυας» στην Αυστρία, μέχρι τον μπλε-πράσινο στην Εσθονία και την Τσεχία, τον κόκκινο-πράσινο συνασπισμό στην Γερμανία, τον κίτρινο-πράσινο συνδυασμό στην Ιρλανδία και την τετρακομματική συμμαχία στην Φιλανδία, οικολογικά κόμματα, έχουν συμμετάσχει σε κυβερνητικούς σχηματισμούς. Κάποιοι οικολόγοι έγιναν υπουργοί.
Από το 2000 μέχρι το 2007 έχουν εκδοθεί 2.578 βιβλία (παγκοσμίως), για το οικολογικό πρόβλημα.
Ακόμα. Έχουν δοθεί νόμπελ, βραβεία, τιμητικά έπαθλα, στους αγωνιστές του περιβάλλοντος. Αρκετοί άλλοι, πλήρωσαν με τη ζωή τους, τα οικολογικά τους πιστεύω. Μέχρι και πράσινο-αντάρτικο μας έχει προκύψει στην Κορσική, εκεί που ανατινάζουν νεόκτιστες βίλες, που καταστρέφουν το περιβάλλον.
Ο πατριάρχης, ονομάστηκε «πράσινος»! Ακόμα και καπιταλιστές, βαφτίστηκαν «πράσινοι»!
Κι όμως πέρα απ’ αυτόν τον μιντιακό οργασμό, πέρα από τον ποθητό στόχο ενός οικολογικού μέλλοντος, τα πράσινα κόμματα στην καλύτερη περίπτωση, σε εθνικό επίπεδο, δεν ξεπερνάνε το 13%.
Σε τοπικό επίπεδο, δημαρχιακό, νομαρχιακό, φτάνουν μέχρι το 25%.
Γιατί λοιπόν δεν μπορούν να συγκινήσουν περισσότερο την κοινή γνώμη;
Που είναι η αδυναμία μας; Το λάθος μας;
Πώς αναπτύσσεται η ακροδεξιά, ο εθνικισμός κι εμείς δεν έχουμε μια ισχυρή συνταγή, ν’ αντιπροτείνουμε;
Μας αρκούν τα πράσινα μανιφέστα των Ευρωπαίων συντρόφων; Έχουν να πουν κάτι καινούργιο ή αναμασούν παλιές ρετσέτες της σοσιαλδημοκρατίας, για περισσότερο κρατισμό στην κοινωνική πολιτική;
Τελικά τι είναι αυτό το νέο φρούτο του «Green-deal». Έχει πραγματική οικολογική προοπτική;
Διάβασα τις θέσεις για την κοινωνική πολιτική, που προτείνει το κόμμα των Ευρωπαίων Πράσινων.
Για να μην μπω σε λεπτομέρειες, είναι κάτι σαν τα προγράμματα που έγραφε κάποτε ο Βίλι Μπραντ, για το κοινωνικό κράτος, για το χάσμα Βορρά –Νότου. Πήραν δηλ. από ‘δω, κόλλησαν από ‘κει κι έδωσαν απαντήσεις, που λίγο πολύ, τα ίδια λένε οι εγχώριοι Μητσοτάκης, Παπανδρέου και ΣΥΡΙΖΑ, ο Σαρκοζί και ο Ομπάμα.
Για να επιτευχθούν όλα αυτά που απαιτούν οι Πράσινοι της Ευρώπης, η εύκολη συνταγή, είναι η μαγική λέξη, φορολογία.
Μια δηλαδή, εισπρακτική πολιτική, που θα κάνει το λεγόμενο κράτος προστάτης, που ανησυχεί για το περιβαλλοντικό (και οικονομικό) αύριο των πολιτών του.
Πως είπατε; Ναι το ευυπόληπτο κράτος! Οι θεσμικοί μηχανισμοί του. Η Βουλή. Το Ευρωκοινοβούλιο. Η Κομισιόν, όλοι αυτοί που είναι υπόλογοι, για αυτά που συμβαίνουν σήμερα.
Αλήθεια το κράτος δεν είναι δυνάστης (καπιταλιστικός διαχειριστής); Από την εκπαίδευση, τη στρατιωτική αντίληψη, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, την οικολογική υποβάθμιση, μέχρι τον ταξικό μας διαχωρισμό; Σε ποιο «υπερβατικό-ανθρωπιστικό κράτος» θα δώσουμε τους φόρους; Με ποια οικολογικά κριτήρια; Ποια είναι τα φορολογικά εχέγγυα;



Παρατηρώντας τα εγχώρια εξανίσταμαι.
Όταν πηγαίνω στο νησί μου, που δεν έχει αεροδρόμιο, που φοβάμαι τ’ αεροπλάνα, πρέπει να πληρώνω την Ολυμπιακή;
Που δεν θέλω να έχω παιδιά. Που έχω μικρότερα έξοδα στο κράτος (στην κοινωνία), θα πρέπει να φορολογούμε, τόσο και περισσότερο, απ’ εκείνον που κάνει πέντε παιδιά;
Που φροντίζω να μην ρυπαίνω τον πλανήτη, θα πρέπει να εξομοιώνομαι στο φόρο, μ’ εκείνο τον ασυνείδητο, που μεταθέτει τη λύση των προβλημάτων, στην «μαγική» τεχνολογία του μέλλοντος;
Θα πρέπει να χρεώνομαι την αναβάθμιση των πεζοδρομίων (πεζόδρομων), για να παρκάρει ο άλλος τ’ αυτοκίνητο και την μηχανή του;
Που έχω ένα στάβλο, με μια λάμπα φωτισμού ή που ανάβει το κοινόχρηστο φως στη σκάλα του σπιτιού μου, θα πρέπει να επιχορηγώ την κυβερνητική πολιτική της ΕΡΤ και την Γουροβίζιον;
Που ζω κοντά στην κόλαση των ηλεκτροσταθμών, θα πρέπει να πληρώνω τα ίδια μ’ εκείνον που απολαμβάνει την ενέργεια κι επωφελείται αυτής, για να κάνει μπίζνες;
Με δυο λόγια, η φορολογία, είναι η μαγική εισπρακτική συνταγή. Συν του ότι είναι και πηγή ταξικού διαχωρισμού. Γιατί όλοι. Φτωχοί και πλούσιοι. Οικολόγοι και καρακατσουλιά, εξομοιώνονται στα ίδια βάρη. Δενδροφυτεύω και ο άλλος καταπατεί. Ανακυκλώνω κι ο άλλος είναι χύμα ρυπαντής.
Σ’ αυτήν τη ρημάδα τη ζωή, δεν πρέπει να ενισχύεται ο παραγωγός κι ο καταναλωτής βιολογικών προϊόντων;
Εγώ που έχω κάνει το σπίτι μου βιοκλιματικό, δεν πρέπει να έχω απαλλαγή φόρων; Το μικρό ΦΠΑ, δεν θα πρέπει να είναι η επιβράβευση των οικολογικών δραστηριοτήτων, των προϊόντων εκείνων, που μας αλαφρώνουν από την οικοκτόνο- καταναλωτική παραγωγή; Δεν καπνίζω και πρέπει να χρηματοδοτώ τον καπνοπαραγωγό;
Και κάτι ακόμα. Ο άνεργος πολίτης, πρέπει να πληρώνει, για να ενσωματωθεί ο μετανάστης, που έρχεται στη χώρα μας;
Δεν καταλαβαίνουμε ότι έτσι ενισχύεται ο εθνικιστικός φοβισμός;
Ότι οξύνεται ο ανταγωνισμός ντόπιου και ξένου, για μια θέση εργασίας;
Η ρετσινιά στον μετανάστη, ότι με την φτηνή εργασία του, καθηλώνει την αναπροσαρμογή των μισθών, δεν ξεπερνιέται με την αντιρατσιστική υποστήριξη των οικολόγων. (*1)
Ο διαχωρισμός μορφωμένου κι αμόρφωτου μετανάστη, που επιβάλλει η μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ, οδηγεί σε ταξικά προβλήματα και μεταξύ των μεταναστών. (*2)
Η οικολογική πολιτική, αν θέλει να είναι κοινωνική, πρέπει να προτείνει σχέδια ανατρεπτικά, του σημερινού status guo.
Πρέπει να δει την κεντρική εξουσία, ως συντελεστή της δυνάστευσης των πολιτών.
Άλλο κοινωνικός έλεγχος των δαπανών, αποκεντρωμένος, οικολογικά ζυγισμένος κι άλλο επιστροφή στο κρατισμό, που όλα τα ελέγχει, για να συντηρούνται οι μηχανισμοί εξουσίας.
Με την ίδια λογική, αυταπατώνται οι «κοντόφθαλμοι οικολόγοι», που πιστεύουν, ότι το ποθούμενο απ’ αυτούς Υπουργείο Περιβάλλοντος, θα σώσει την οικολογία στη χώρα μας!
Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Πράσινος δεν αυτοπροσδιορίζεσαι, για να ξεχωρίσεις στον πολιτικό ανταγωνισμό.
Η κοινωνία πρέπει να οικολογικοποιηθεί, με τους «Πράσινους καταλύτες».
Το κράτος, πρέπει να επαναπροσδιοριστεί. Πρακτικά και ιδεολογικά, να διαλυθεί από τους τοπικούς και περιφερειακούς κοινωνικούς θεσμούς.
Η κυβέρνηση. Όλα τα υπουργεία της, πρέπει να οικολογικοποιηθούν, μέσα στην αποκεντρωτική λειτουργία τους.
Τότε εμείς, μπορούμε ν’ αποσυρθούμε, για να γεννηθεί μια νέα ιδεολογία!
Οικολόγος είναι εκείνος, που αγωνίζεται με ριζοσπαστικές προτάσεις, να φτάσει… κάποτε, ο παγκόσμιος πολιτισμός, να μην έχει ανάγκη την οικολογία. Θα μου πείτε αυταπάτη; Μπορεί!
The answer my friend, is blowin’ in the wind…
Μιχάλης Μιχελής

Σημειώσεις:
(*1) Ο ανθρωπισμός προς τους ξένους, έχει αγνά κίνητρα. Αντιδιαμετρικά η οικονομία της αγοράς προσβλέπει, ότι τα χαμηλά μεροκάματα των ανειδίκευτων μεταναστών, συγκρατούν την αύξηση του πληθωρισμού. Επιπλέον ενισχύουν τ’ ασφαλιστικά ταμεία.
(*2) Στην ψηφοφορία που έγινε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 20/11/08, για την καθιέρωση της λεγόμενης «μπλε κάρτας» στους μορφωμένους μετανάστες, οι Πράσινοι μαζί με τους Φιλελεύθερους, δήλωσαν αποχή (124). Η πρόταση πέρασε με την ψήφο των Σοσιαλιστών και του Λαϊκού Κόμματος (388), ενώ σημειώθηκαν και 56 κατά.

4 Δεκεμβρίου 2008 στις 1:17 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)